ก็ด้วยปาไปวันที่ 26 แล้ว ยังนึกไม่ออกว่าอยากจะระเห็จไปกินๆ นอนๆ ที่ไหนของประเทศดี อะไรก็ยังไม่ทำซักอย่าง หน้าเทศกาลเยี่ยงนี้ มีรึ จะมีที่พัก ที่เที่ยว ที่เหมาะกับกระเป๋าคนโซแบบเรา ว่าแล้วก็ทำใจ ทำตัวปกติเยี่ยงทุกวันที่ผ่านมา
ทำตัวปกติ หมายถึง เข้าไปคุยไปแชทกะเพื่อนในโลกไซเบอร์ แต่มันเริ่มไม่ปกติในตอนหนึ่ง จำคำพูดได้คร่าวๆ ว่า “ชวนคนข้างๆ แล้ว เค้าโอเค งั้นโกวไปตรังละกัน”
ก็ไม่รู้ว่ามนต์ใดสะกดคนข้างๆ ตะแรกชวนขับรถไปภูเก็ตไหม กระบี่ไหม ไปโฮมสเตย์เกาะยาวน้อยใหม (เห็นป้าพาฝัน-ขออนุญาตเอ่ยนาม รีวิวซะน่าไปในกระทู้) แต่ก็ได้คำตอบว่าขี้เกียจขับรถไกล เออหนอ ไปตรัง 800 กว่ากิโล มันใกล้กว่าไงฟร้า เงียบไว้ เงียบไว้
ทริปคนใจง่ายจึงเป็นอันบังเกิด
“เบญ งั้นจองโรงแรมให้ด้วย” “เออๆ ไปดำน้ำ 1 วัน” “ไปถ้ำเลฯ ด้วย ไม่เคยไปถ้ำเลฯ” “อึมมม เห็นสมควรลาเพิ่มหนึ่งวัน” “โอเคตามนั้น” ยังไงก็ได้ สองคนห้ามเกินหนึ่งหมื่น บาทเด้อ (รวมทุกอย่าง) แฮ่...
ได้ไปเที่ยวแว้ววววว
คืนก่อนวันเดินทาง ข้าเจ้าทำตัวไม่ปกติ ไม่แชท ไม่ online เริ่มจัดกระเป๋าตั้งแต่ทุ่มครึ่ง นึกครึ้มๆ ไปช็อปปิ้งโลตัสซะหน่อยดีกว่า ไปซื้อขนมกินระหว่างทางด้วย คืนนี้จะนอนไวๆ พรุ่งนี้จะตื่นเช้าๆ
เช้าที่ว่า ก็ปาไปซะ 6.30 น. เออ ก็ยังเช้ากว่าไปทำงานละกัน รถพร้อม กระเป๋าพร้อม แก๊สพร้อม ล้อหมุนไปโล่ด ลงใต้ไปตรัง แต่ผู้โดยสารของีบกินแรงคนข้างๆ งัวเงียตื่นมาอีกทีก็เพชรบุรี แวะกินข้าวเช้า สำรวจประชากรคนกับประชากรรถมากมายอย่างที่คิดครับทั่น รีบกินรีบไปต่อดีกว่า ออกจากเพชรบุรีก็รถติดตลอด เฮ้อ เปิดเพลงฟังลั่นรถแข่งกะรถติด ร้องไปด้วยดังๆๆๆ จนโน่นแน่ะ เริ่มเข้าประจวบฯ รถเริ่มจะไม่ติดไหลไปเรื่อยแระ
แต่แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงดัง “ตึ้ม” แล้วรถก็เป๋เล็กน้อย เกิดความผิดปกติตรงล้อ “พี่โจ ล้อ ล้อ เป็นอะไร”
พี่โจพยักหน้ารับทราบแบบใจเย็น เอารถเข้าข้างทาง ยิ้มหวานแล้วพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ล้อแตก ต้องเปลี่ยน” จากนั้นก็ เริ่มพิธีเปลี่ยนล้อ เหมือนเป็นหนึ่งในโปรแกรมท่องเที่ยวครั้งนี้ ....
คงเสียเวลานิดหน่อย โทรหาเบญดีกว่า ว่าไปถึงช้าหน่อยจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง ..ตาต่าตาดัม ด่าดำ ด่าด๊า ด๊าด๊า...เย้ย มือถือ มือถืออยู่หนายยย หัวสมองที่บรรจุหน่วยความจำ 20 เม็กกะแบ็ว บวกกะ
เออ ละเบอร์ที่เม็มไว้ แล้วฉันจะติดต่อเบญได้ไงเนี่ย คิดคิดคิด แต่ใจเย็น ให้เรื่องล้อเรียบร้อยซะก่อน เปลี่ยนล้อเสร็จ ถามไถ่ก็ว่ามีร้านยางในตัวเมืองประจวบ ห่างไปอีกประมาณ 20 กิโล ใจชื้นว่าไม่ไกล เดี๋ยวถึงร้าน ค่อยนั่งเย็นๆ ค้นในเครื่องคอมฯ ดูดีกว่า น่าจะเคย save เอาไว้คืนก่อนที่เบญเฟี่ยงเบอร์มา ถ้าไม่เจอค่อยว่ากัน ว่าจะไปถามแถวไปรษณีย์ทับเที่ยง ต้องรู้จักพาไปเจอถูกคนถูกตัวเป็นแน่ แฮ่
แล้วล้อก็หมุนไปเรื่อย แวะโน่น แวะนี่ เวลาเป็นของเรา ถึงจะมืดค่ำแต่ก็ไปถึงตรังโดยไม่หลง มั่นใจเพราะเห็นโลโก้หอนาฬิกาแล้ว ถึงจะงงเล็กน้อยตอนเข้าเมืองก็เหอะ นั่นไง เบญจี้ยิ้มเผล่ยืนรอหน้าร้าน Green รอรับสองเราแถมพาไปเลี้ยงข้าวที่แสนจะอาหย่อยยยยยยยยย มากมาย
แล้วเหตุการ์ณก็ดำเนินไปตามครรลอง ดูรูปดูเรื่องราวต่อที่นี่เด้อ เพื่อนร่วมทริปได้บันทึกไว้อย่างสนุกสนานเชียว
http://topicstock.pantip.com/blueplanet/topicstock/2008/01/E6205572/E6205572.html
