กลอนอกหักบทแรกของอาหมวยคนหนึ่งกับเพื่อนคนหนึ่งที่อาหมวยเพิ่งหาเจอ

เมื่อเด็กๆ ที่ยังไม่ได้เป็นอาโกวของใครเลย ... ฉันช่างสามารถมาก .. ทำอารมณ์ซึม เศร้า เหงา และรักได้ ทั้งที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในชีวิต แค่อ่านหนังสือเศร้าๆ ซึ้งๆ สักเล่ม ก็เหมือนตัวเองเป็นตัวเอกในเรื่องเสียเอง ... แค่ฟังเพลงหวานๆ ซักเพลง ก็คล้ายว่าน้ำตาลจะเกาะ มดจะขึ้นหัวใจซะงั้น ฝนตกก็ทำตัวเหมือนคนอกหัก อย่างนี้มั้งที่เขาเรียกว่าสามารถบิ๊วท์อารมณ์เองได้ (คิดแล้วก็ขำ – ช่างขัดกับบุคลิกภายนอกอย่างสิ้นเชิง)

มีกลอนที่หัดแต่งไว้บทหนึ่ง คิดเอาเองว่าจบแล้ว ฉันส่งให้เพื่อนทางตัวหนังสือคนหนึ่งอ่านเล่นๆ แล้วสุดท้ายมันก็หายไปจากชีวิตฉันพร้อมๆ กับเพื่อนคนนั้น

สายลม พรมพริ้ว
พัดปลิว ทิวไม้
ดอกหญ้า แกว่งไกว
พร่างพราย สายชล

พายุ กระหน่ำ
สาดซ้ำ สายฝน
เปียกปอน เปื้อนปน
ระคน น้ำตา

หลังจากมีเหตุการณ์ประหลาดที่ทำให้เราสองคนต่อกันติดได้อีกครั้งเมื่อไม่นานมานี้  ฉันนึกถึงเจ้ากลอนบทนี้อีกครั้ง และฉันยังจำได้อีกว่าเพื่อนฉันเขียนกลอนต่อจากที่ฉันแต่งไว้มาให้ฉัน ตัวหนังสือที่เขียนส่งมาอยู่ไหนก็ไม่รู้แล้ว แต่ฉันกลับท่องจำมันได้ทุกตัวอักษรไม่มีผิดแม้ตัวเดียว

ก็เคย ให้รัก
รู้จัก ยิ่งกว่าเพื่อน
ความหลัง ย้ำเตือน
รักเคลื่อน เหมือนลม

หลอกใจ ว่าลืม
ยิ้มชื่น ระรื่นสม
แต่ใจ กลับตรม
ขื่นขม เดียวดาย
เพื่อนของฉันคนนั้นชื่อ “แก๊งค์”